เรื่องเล่าครูกับนักเรียน

ครูแบบไหน ที่เราชอบใจ.... เด็กแบบไหนที่ครูแต่ละประเภทพอใจ?

ไม่อยากไปโรงเรียน

เรื่องดีๆของครูกับนักเรียน

คุณครูทอมป์สันโกหกนักเรียนชั้น ป.5 ของครูทั้งชั้นซะแล้ว

ตั้งแต่วันแรกเลยด้วย

คุณครูบอกเขาว่าครูรักเด็กๆ เท่ากันหมดเลย แต่นั่นก็เป็นไปไม่ได้

เพราะว่ามีเด็กตัวเล็กๆ ท่าทางขี้เกียจคนนึงชื่อ เท็ดดี้ สต๊อดดารด์

ครูทอมป์สันได้จับตาดูเท็ดดี้มาปีนึงและสังเกตว่าเขาไม่ค่อยเล่นดีๆ

กับเด็กคนอื่นเท่าไหร่ เสื้อผ้าของเขาสกปรกและเค้าตัวเหม็นหึ่งอยู่ตลอดเวลาและบางทีเท็ดดี้ก็เกเรด้วย ถึงขั้นที่ว่าครูทอมป์สันสนุกกับการตรวจงาน

ของเท็ดดี้ด้วยหมึกสีแดง กากบาทไปหนาๆ

และใส่ตัว F ตัวใหญ่ๆ ลงไปบนหัวกระดาษ

ที่โรงเรียนที่คุณครูทอมป์สันสอน

คุณครูต้องทบทวนประวัติของเด็กแต่ละคนด้วย

และครูก็ไม่ยอมตรวจประวัติของเท็ดดี้จนกระทั่งเหลือแฟ้มสุดท้าย

แต่ทันใดนั้นเมื่อคุณครูตรวจแฟ้มเข้า ครูทอมป์สันก็แปลกใจ

เมื่อพบว่าครูชั้น ป.1 ของเท็ดดี้วิจารณ์มาว่า

"น้องเท็ดดี้เป็นเด็กที่ฉลาดและร่าเริง ทำงานเรียบร้อย มารยาทดี

เป็นเด็กที่น่ารักมากทีเดียว"

คุณครูที่สอนเท็ดดี้ตอน ป.2 เขียนว่า

"เท็ดดี้เป็นเด็กที่เรียนเก่งมาก เพื่อนๆ ชอบกันทุกคน

แต่กำลังมีปัญหาเพราะแม่ของเท็ดกำลังป่วยหนัก

และชีวิตทางบ้านต้องลำบากมากแน่ๆ"

คุณครูที่สอนเท็ดดี้ตอน ป.3 เขียนว่า

"เขาเสียใจมากที่เสียแม่ไปเขาพยายามเต็มที่แล้วแต่คุณพ่อก็ไม่ค่อยให้

ความรักความสนใจเขาเท่าไหร่

และชีวิตที่บ้านเขาต้องส่งพลกระทบต่อเขาแน่ๆ

ถ้าไม่มีคนยื่นมือเข้ามาช่วยเหลือ"

คุณครูที่สอนเท็ดดี้ตอน ป.4 เขียนว่า

"เท็ดดี้ไม่ยอมเข้าสังคมและไม่ค่อยสนใจการเรียนเท่าที่ควรไม่ค่อยมีเพื่อนและหลับในห้องเรียน"

ถึงตอนนี้ คุณครูทอมป์สันรู้ถึงปัญหาแล้ว และอับอายในการกระทำ

ของตนเองมาก

ครูรู้สึกแย่ยิ่งกว่าเดิมอีกเมื่อนักเรียนในห้องซื้อของขวัญวันคริสต์มาสมาให้

ห่อในกระดาษสีสดๆ พร้อมผูกโบว์อย่างดี ยกเว้นแต่ของเท็ดดี้

ของขวัญของเท็ดดี้ถูกห่ออย่างหยาบๆ ในกระดาษลูกฟูกหนาๆ

ที่ได้มาจากถุงใส่กับข้าว

ครูทอมป์สันกัดฟันเปิดกล่องของเท็ดดี้ดูกลางกองของขวัญอื่น ๆ

เด็กบางคนเริ่มหัวเราะเมื่อเห็นว่าเท็ดดี้ให้กำไลลูกปัดที่ไม่ครบเส้น

และขวดน้ำหอมที่เหลือน้ำอยู่ก้นขวดแก่ครูทอมป์สัน

แต่ครูก็หยุดเสียงหัวเราะของเด็ก ๆ

เมื่อครูเอ่ยขึ้นว่ากำไลเส้นนั้นสวยเพียงใด และสวมมันไว้ที่ข้อมือ

แล้วฉีดน้ำหอมไปบนข้อมือด้วย

เท็ดดี้ สต๊อดดารด์อยู่ที่โรงเรียนจนเย็น เพื่อจะพูดกับครู

"ครูทอมป์สันครับ วันนี้ครูตัวหอมเหมือนที่แม่ผมเคยหอมเลยครับ"

หลังจากที่นักเรียนทุกคนกลับบ้านครูทอมป์สันก็ร้องไห้อย่างนั้นเป็นชั่วโมง

วันนั้นเอง คุณครูเลิกสอนหนังสือ เลิกสอนการเขียนและเลิกสอน

เลขคณิต คุณครูเริ่มสอนเด็กๆ แทน

คุณครูทอมป์สันเอาใจใส่เท็ดดี้เป็นพิเศษ

เมื่อครูพยายามช่วยเขา จิตใจของเขาก็กลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้ง

ยิ่งครูให้กำลังใจเท็ดดี้เท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตอบรับเร็วขึ้นเท่านั้น

ภายในสิ้นปีนั้น เท็ดดี้ได้กลายเป็นเด็กที่ฉลาดที่สุดในห้อง

และแม้ว่าคุณครูจะบอกว่าครูรักเด็กทุกคนเท่ากัน เท็ดดี้ก็ได้กลายไปเป็น

"ศิษย์โปรด" ของครู

หนึ่งปีต่อมา คุณครูพบจดหมายอยู่ใต้ประตู จดหมายนั้นมาจากเท็ดดี้

บอกครูว่าคุณครูยังเป็นครูที่ดีที่สุดที่เขาเคยมี

หกปีต่อมาครูก็ได้จดหมายจากเท็ดดี้อีก บอกว่าเขาเรียนจบม.ปลายแล้ว

ได้ที่สามในทั้งระดับ และคุณครูยังคงเป็นครูที่ดีที่สุดที่เขาเคยเจอมาในชีวิต

สี่ปีหลังจากนั้น คุณครูก็ได้จดหมายอีก บอกว่าแม้ว่าชีวิตเขาจะลำบากบ้าง

เขาก็ไม่ได้เลิกเรียนหนังสือ และจะจบปริญญาตรีในเร็วๆ

นี้ด้วยเกียรตินิยมอันดับหนึ่ง (เหรียญทอง)

และยังย้ำกับครูทอมป์สันว่าคุณครูเป็นครูที่ดีที่สุด

และเป็นครูคนโปรดของเขาในชีวิตเขา

จากนั้นสี่ปีผ่านไปแต่จดหมายอีกฉบับหนึ่งก็มา

ครั้งนี้เขาอธิบายว่าหลังจากที่เขาได้รับปริญญาตรีแล้ว

เขาตัดสินใจที่จะเรียนต่ออีกนิด

จดหมายนั้นอธิบายว่าคุณครูยังเป็นครูคนที่ดีที่สุดที่เขาเคยมี

แต่ตอนนี้ชื่อของเขายาวขึ้นอีกหน่อย จดหมายนั้นลงชื่อว่า

นพ. ทีโอดอร์ เอฟ สต๊อดดารด์

เรื่องยังไม่จบแค่นี้นะ คือว่า ฤดูใบไม้ผลินั้นก็ยังมีจดหมายมาอีก

เท็ดดี้บอกว่า เขาได้เจอสาวคนนึงและก็จะแต่งงานกัน

เขาอธิบายว่าพ่อของเขาได้เสียไปเมื่อสองสามปีก่อน

และเขาสงสัยว่าคุณครูทอมป์สัน

จะตกลงมานั่งในที่นั่งสำหรับพ่อเจ้าบ่าวในงานแต่งงานหรือไม่

แน่นอนที่สุด ครูทอมป์สันก็มา และทายสิว่าเกิดอะไรขึ้น

คุณครูใส่กำไลข้อมือเส้นนั้น เส้นที่มีลูกปัดหายไปหลายลูก

และต้องฉีดน้ำหอมที่เท็ดดี้จำได้ว่าแม่เขาฉีด

ตอนที่ฉลองเทศกาลคริสต์มาสครั้งสุดท้ายด้วยกัน

ครูกับศิษย์กอดกันกลมเลย และคุณหมอเท็ดก็กระซิบในหูคุณครูทอมป์สันว่า

"ขอบคุณมากนะครับคุณครูที่เชื่อในตัวผม

ขอบคุณมากที่ทำให้ผมรู้สึกสำคัญและแสดงให้ผมเห็นว่า

ผมสามารถที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ ได้"

ครูทอมป์สันกระซิบตอบพร้อมน้ำตานองหน้าว่า

"หมอเท็ดจ๊ะ เธอเข้าใจผิดแล้วแหละ

เธอต่างหากที่สอนครูว่าครูสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆ ได้

ครูไม่รู้จักการสอนจนกระทั่งครูได้พบได้รู้จักเธอนั่นแหละ"

เติมเต็มหัวใจของคนอื่นด้วยความรักเสียแต่วันนี้...........

ที่มา : http://www.it4x.com/forum/index.php?topic=1018.0

"ผมไม่อยากไปโรงเรียนครับ" ไอ้หนูตัวแสบร้องโยเย

"ทำไมล่ะลูก" พ่อถามอย่างปรานี

"เดือนที่แล้ว หมูที่โรงเรียนตาย โรงเรียนทำหมูให้กินทั้งอาทิตย์เลยครับ"

ไอ้หนูบอกพ่อได้แต่พยักหน้าหงึกๆ

"อาทิตย์ก่อน ไก่ที่โรงเรียนตายทั้งเล้า

เราต้องกินไก่กันทั้งอาทิตย์เลยครับ"

ไอ้หนูเล่าต่อ"เบื่อสิลูก" พ่อพูดอย่างเห็นใจ

"ไอ้เรื่องเบื่อน่ะก็เบื่ออยู่หรอกครับ แต่ผมไม่ใช่คนเรื่องมากอยู่แล้ว"

ไอ้หนูพูดแบบเด็กแก่แดด

"อ้าว แล้วทำไมไม่อยากไปโรงเรียนล่ะลูก" พ่อชักงง

"มันยังงี้น่ะสิครับ" ไอ้หนูอธิบาย "เมื่อวานนี้ครูใหญ่ตาย..."

ที่มา : http://www.munnook.com/viewthread.php?tid=53053

พ่อสอนมา

"หนูรู้จักตัวเลขมั้ยจ๊ะ"

ครูอนุบาลถามไอ้หนูคนหนึ่งที่พึ่งจะมาโรงเรียนวันแรก

"รู้คับ" ไอ้หนูพยักหน้าหงึกๆ "พ่อผมสอนผมคับ"

"จริงหรือจ๊ะ เอ้า... เลขอะไรอยู่หลังเลขสามจ๊ะ" ครูลองภูมิ

"สี่คับ" ไอ้หนูตอบอย่างมั่นใจ

"แล้วเลขอะไรตามหลังเลขหกจ๊ะ" ครูถามต่อ

"เจ็ดคับ" ไอ้หนูทำดีอีกครั้ง

"แหม... เก่งจังนะจ๊ะ พ่อหนูสอนมาดีจัง" ครูชม "เอ้า...

แล้วรู้มั้ยจ๊ะว่าอะไรตามหลังสิบ""แจ๊คคับ!!!"

ที่มา : http://www.munnook.com/viewthread.php?tid=53053

เรียนเรื่องอะไร ?

เจอกันชั่วโมงแรก

"พวกเธอรู้ไหมว่าวันนี้เราจะเรียนเรื่องอะไรกัน" อาจารย์ถาม

"ไม่รู้ครับ" นักเรียนทุกคนส่ายหัว

"พวกเธอนี่ไม่รู้จักเตรียมตัวมาเลยหรือนี่ ยังงั้นวันนี้งดสอน

ครั้งหน้าทุกคนเตรียมตัวมาให้ดี"

ว่าแล้วอาจารย์ก็เดินออกจากห้องเรียนไป

เจอกันครั้งที่สอง

"พวกเธอรู้ไหมว่าวันนี้เราจะเรียนเรื่องอะไรกัน" อาจารย์ถามเหมือนเดิม

"รู้ครับ" นักเรียนตอบเป็นเสียงเดียวกัน

"ดีมาก" อาจารย์ยิ้มอย่างพอใจ "ถ้าทุกคนรู้แล้ว วันนี้งดสอน"

แล้วอาจารย์ก็ปล่อยให้นักเรียนงงอยู่ในห้อง

เจอกันครั้งที่สาม

"พวกเธอรู้ไหมว่าวันนี้เราจะเรียนเรื่องอะไรกัน" คำถามเดิมมาอีกแล้ว

"รู้ครับ" บางคนตอบ

ในขณะที่บางคนที่ไม่แน่ใจกับสถามการณ์ตอบไปอีกทาง

"ไม่รู้ครับ"

"ไหงเป็นงั้นล่ะ" อาจารย์ค้อน "เอางี้แล้วกัน...

คนที่รู้บอกคนที่ไม่รู้ซะ....

วันนี้งดสอน!!!"

ที่มา : http://www.munnook.com/viewthread.php?tid=53053

เราไม่รับผิดชอบ

มีครูประถมคนหนึ่งได้พานักเรียนของเธอไปชมงานศิลปะที่หอศิลป์

ที่นั่น ทุกคนต่างก็มองๆ และมอง

และแล้วนักเรียนคนหนึ่งก็เอาแต่ดึงกระโปรงของครูและพูดว่า

"ครูครับๆ ผมคิดว่า ทางที่ดีเราควรรีบออกไปจากที่นี่โดยเร็ว

จะดีกว่าครับ" ครูถามว่า "ทำไมหรือ?" เด็กนักเรียนจึงตอบว่า

"ถ้าขืนเราอยู่ที่นี่นานไปกว่านี้ ทุกคนจะพากันคิดว่า

พวกเราเป็นนักเรียนที่วาดรูปทั้งหมดนี้"